Er was eens een jongen die Milo heette. Zijn verjaardag kwam eraan en hij was zo opgewonden om het te vieren met zijn familie en vrienden. Maar er was één traditie waar hij elk jaar het meest naar uitkeek, en dat was het bakken van verjaardagskoekjes met zijn moeder.
Milo werd vroeg wakker op de ochtend van zijn verjaardag en rende meteen naar de keuken om te zien of zijn moeder al op hem wachtte. Samen met papa had ze de hele woonkamer en keuken versierd met ballonnen. Het zag er geweldig uit!
“Goedemorgen, jarige!” zei ze met een glimlach.
“Goedemorgen mama!” riep Milo uit, zijn ogen schitterden van opwinding. “Zullen we de verjaardagskoekjes maken?”
“Natuurlijk”, antwoordde ze terwijl ze door zijn haar streek. “Het is geen verjaardag zonder koekjes. Pap heeft alle ingrediënten gekocht die we nodig hebben om je favoriete koekjes, havermoutkoekjes met chocola te maken.”
Een golf van geluk spoelde over Milo heen. Dit was een traditie die hij en zijn moeder hadden sinds hij een kleine jongen was, en het maakte zijn verjaardag altijd extra speciaal.
Met zijn tweeën gingen ze aan de slag, afmeten, mengen en het deeg uitrollen. Ze lachten en praatten, en Milo kon niet anders dan dankbaar zijn voor de liefde en aanwezigheid van zijn moeder in zijn leven.
‘Oké, nu is het tijd om te versieren,’ zei zijn moeder terwijl ze de hagelslag en het glazuur tevoorschijn haalde.
Milo’s ogen lichtten op toen hij zijn favoriete kleuren en vormen uitkoos om zijn koekjes te versieren. Ze maakten een enorme hoeveelheid, genoeg voor hen zelf, een paar om naar school te brengen, een paar voor de buren en veel voor als zijn vrienden en familie langskwamen om zijn verjaardag te vieren. Ze hebben er de hele ochtend over gedaan.
‘Deze zien er perfect uit,’ zei zijn moeder terwijl ze de koekjes bewonderde. “Ik ben zo trots op je, Milo.”
‘Bedankt, mam,’ zei Milo, terwijl hij een brok in zijn keel voelde. “Ik houd van je.”
“Ik hou ook van jou, mijn lieve jongen,” antwoordde ze en gaf hem een knuffel.
Ze gingen samen zitten om te genieten van de vruchten van hun arbeid, en Milo was dankbaar voor de speciale band die hij met zijn moeder had. Hij wist dat hoe oud hij ook werd, deze traditie altijd een speciaal plekje in zijn hart zou houden.
