Een melkmeisje was weg geweest om de koeien te melken en kwam terug van het veld met de glanzende melkemmer, balancerend op haar hoofd. Terwijl ze verder liep, was haar mooie hoofd bezig met plannen voor de komende dagen.
“Deze goede, vette melk,” mijmerde ze, “zal me genoeg room geven om te karnen. De boter die ik maak, zal ik naar de markt brengen, en met het geld dat ik ervoor krijg zal ik een heleboel eieren kopen, die ik laat uitbroeden. Hoe leuk zal het zijn als ik straks een tuin vol mooie jonge kuikens heb. Als de meidag komt, zal ik de kuikens verkopen, en van het geld zal ik een mooie nieuwe jurk kopen om op de kermis te dragen. Alle jongemannen zullen dan naar me kijken. Ze zullen naar me toe komen en ze zullen om mijn hand vragen om met me te trouwen. Maar ik zal ze snel wegsturen en me met andere belangrijkere zaken bezighouden.”
Terwijl ze hier verder over nadacht, schudde ze minachtend haar hoofd en de emmer melk viel op de grond. En alle melk stroomde eruit, en daarmee verdwenen boter en eieren en kuikens en nieuwe kleding en alle trots van het melkmeisje.
