Eens, lang geleden, was er een klein meisje genaamd Amy. Ze woonde in een dorpje, diep in de bossen gelegen. Elke winter sneeuwde het en Amy was dol op de sneeuw.
Op een dag werd Amy wakker en zag dat het ‘s nachts had gesneeuwd. Ze deed snel haar jas aan en muts op en ze ging naar buiten om te spelen. Ze draaide rond en rond en rond in de sneeuw, tot ze zo duizelig was dat ze bijna niet meer op haar benen kon blijven staan.
Toen ze ophield met draaien, zag Amy iets vreemds. In de lucht om haar heen dwarrelden honderden kleine sneeuwvlokken en elke vlok was anders. Elke sneeuwvlok was uniek! Ze keek vol verbazing toe hoe ze om haar heen dansten en dwarrelden.
Amy was zo enthousiast over de prachtige sneeuwvlokken dat ze wilde proberen een vlokje te vangen. Maar elke keer als ze dat probeerde, smolt de sneeuwvlok in haar hand. Uiteindelijk besefte ze dat ze nooit een sneeuwvlok kon vangen, maar dat ze wel altijd naar de sneeuwvlokken kon blijven kijken.
De rest van de winter ging Amy elke dag naar buiten om de sneeuwvlokken te bewonderen. Ze leerde hun schoonheid te waarderen en het verveelde haar nooit om buiten naar de dwarrelende sneeuwvlokken te kijken.
Dus, de volgende keer als het sneeuwt, denk er dan eens aan om buiten in de lucht te kijken en de schoonheid van elke sneeuwvlok te bewonderen en te waarderen!
