Een schorpioen en een schildpad werden zulke goede vrienden dat ze een belofte deden nooit van elkaar te scheiden. Dus toen een van hen gedwongen werd zijn geboorteland te verlaten, beloofde de ander met hem mee te gaan. Ze hadden slechts een korte afstand gereisd toen ze bij een brede rivier kwamen. De schorpioen was nu erg bezorgd.
“Ach,” zei hij, “jij, mijn vriend, kunt gemakkelijk zwemmen, maar hoe kan een arme schorpioen als ik ooit deze stroom oversteken?”
“Wees niet bang,” antwoordde de schildpad, “ga gewoon recht op mijn brede rug zitten en ik zal je veilig overbrengen.”
Nauwelijks had de schorpioen zich op de brede rug van de schildpad genesteld, of de schildpad kroop het water in en begon te zwemmen. Halverwege werd hij opgeschrikt door een vreemd geklop op zijn rug, wat hem aan de schorpioen deed vragen wat hij aan het doen was.
“Wat ik doe?” antwoordde de schorpioen. “Ik scherp mijn angel om te zien of ik je harde schild kan doorboren.”
“Ondankbare vriend die je bent,” antwoordde de schildpad, “het is maar goed dat ik zowel in staat ben mezelf te redden als jou te straffen zoals je verdient.” En meteen liet hij zijn rug onder het wateroppervlak zinken en schudde de schorpioen in het water.
