Op een koude en besneeuwde dag in het noorden, graasde een grote groep rendieren rustig op een veld met vers, groen gras. Ze waren een gelukkige en hechte kudde, altijd op elkaar lettend en elkaar beschermend.
Terwijl ze aan het eten waren, verscheen er een wrede en hongerige beer uit het bos. Hij was al dagenlang op zoek naar voedsel, en het aangezicht van al die dikke en sappige rendieren was te veel voor hem om te weerstaan.
De beer liep naar de kudde, zijn ogen gericht op een klein kalfje aan de rand van de groep. De moeder van het kalfje, een fanatiek en liefdevol rendier, zag het gevaar en wist dat ze snel moest handelen.
Ze riep de rest van de kudde en drong er bij hen op aan om zo snel mogelijk te rennen. De rendieren gehoorzaamden snel, hun hoeven bonkend op de grond terwijl ze vluchtten voor de beer.
Het moederrendier had een slim plan. Ze leidde de groep in smalle, nauwe cirkels rondom de beer, waardoor het voor hem onmogelijk was om één van hen aan te vallen. De beer was in de war en duizelig, en hij struikelde en viel op de grond.
Zodra de beer op de grond lag, verspreidden de rendieren zich snel en lieten hem achter in het stof. Vanaf die dag gebruikten de rendieren deze slimme truc om zichzelf te beschermen tegen roofdieren, en ze leefden gelukkig en veilig in het besneeuwde noorden.
