Een paar Ossen trok een zwaar beladen wagen langs een modderige landweg. Ze moesten al hun kracht gebruiken om de wagen te trekken, maar ze klaagden niet.
De Wielen van de wagen waren van een ander “soort”. Hoewel de taak die ze moesten volbrengen erg licht was vergeleken met die van de Ossen, kraakten en kreunden ze bij elke bocht. De oren van de arme Ossen, die uit alle macht trokken om de wagen door de diepe modder te trekken, werden gevuld met het luide geklaag van de Wielen. En dit, dat begrijp je misschien wel, maakte hun werk zoveel moeilijker te verdragen.
“Stilte!” riepen de Ossen uiteindelijk ongeduldig. “Wat hebben jullie als Wielen voor reden om zo hard over te klagen? Wij trekken al het gewicht, niet jullie. En wij zijn daarbij tenminste stil”.
