Er was eens, in een dorp versierd met de levendige kleuren van de nazomer, een groep jongens en meisjes gekleed in de tinten bruin, oranje, geel en groen, die zich voorbereidden op de jaarlijkse herfstdans.
“Zijn we er klaar voor?” vroeg Anna, haar ogen twinkelden van opwinding. De andere kinderen vormden hand in hand een grote kring midden op het dorpsplein. Ze zwaaiden en huppelden, hun voeten ritmisch bewegend op de muziek die de lucht vulde. Het was een lust voor het oog, de kinderen dansten als bladeren die dwarrelden in de herfstwind.
Ben, de meest enthousiaste van allemaal, stelde voor om de handen ineen te slaan en rond te huppelen. Dus huppelden ze allemaal vrolijk in een cirkel. De meisjes sloegen toen hun handen in elkaar, net als de jongens, en ze dansten eerst naar links en dan naar rechts. Hun passen waren synchroon, net als de harmonieuze kleuren van de nazomer.
Al snel plaatste elk kind zijn handen op zijn heupen, zette stappen in verschillende richtingen, hun beweging deed iedereen denken aan zaden die in de wind werden verspreid. Om het eerste deel van de dans af te sluiten, gleden ze allemaal terug de kring in, terwijl ze voor elkaar bogen als eerbetoon aan de geest van het seizoen.
Met hernieuwde energie ging de dans verder. De meisjes deden alsof ze appels en druiven plukten en ze aan de jongens aanboden. Hun gelach vulde het plein toen ze terugkeerden naar hun cirkel, waarbij elk meisje overstak om de handen ineen te slaan met een jongen aan de andere kant. Elk koppel maakte toen een buiging en maakte een buiging voor elkaar, waarbij de jongens op hun plaats draaiden terwijl de meisjes om hen heen draaiden als dwarrelende herfstbladeren.
Toen de dans ten einde liep, verzamelden de jongens zich in het midden van het podium, terwijl de meisjes het publiek betoverden met hun buigingen. Op het podium scheidden ze zich vervolgens in twee kleine cirkels, elk in een andere richting bewegend, om elkaar heen wevend als een delicaat herfstballet.
In de grote finale verzamelden de kinderen zich in één grote cirkel, waarbij iedereen om de beurt naar het midden huppelde en ronddraaide. De dans eindigde in een halve cirkel, waarbij alle dansers zich naar het publiek begaven; hun laatste buiging deed de toeschouwers in applaus uitbarsten. Toen de laatste noot van de muziek wegstierf, verlieten de kinderen hand in hand het podium, terwijl hun vreugdevolle gelach over het plein galmde. Het onvergetelijke spektakel van de nazomerdans was afgelopen en de dorpelingen hadden hartverwarmende herinneringen aan een mooie herfstdag.
