Er waren eens, in een klein, warm en gezellig huis vol kerstvreugde, vier levendige kinderen: Nellie, Florence, Robert en Edward. Opgewonden over de komende festiviteiten besloten ze een dag door te brengen met het bedenken en delen van hun liefste kerstwensen.
“Laten we het over Kerstmis hebben!” zei Nellie, haar ogen fonkelend als de sterren.
“En laten we allemaal een kerstwens doen!” voegde Florence vol verwachting toe.
Terwijl hun hoofden bruisten van de ideeën, riep Robert opgewonden: “Laten we kijken of we echt krijgen wat we wensen!”
Edward, de meest georganiseerde, stelde voor: “Oké. Wie zal het eerst wensen?”
Op dat moment vulde een zachte gloed de kamer en verscheen er een mysterieuze maar vriendelijke figuur. Het was de Kerstfee, gekleed in een lange, witte jurk, met een gouden kroon en een schitterende toverstaf.
“Oh kijk, daar is iemand!” hijgde Robert.
“Ik vraag me af wie het is!” zei Florence nadenkend.
Nellie voelde zich een beetje angstig en fluisterde: “Ik ben bang!” Maar de dappere Edward zei tegen zijn zussen: “Pfff, meisjes zijn net bange katten! Ik zal haar wel vragen hoe ze heet.”
De Kerstfee, die hun bezorgdheid voelde, stelde hen zachtjes gerust: “Wees niet bang voor mij, lieve kinderen. Ik ben de koningin van de Kerstfeeën.” En met een zwaai van haar toverstok vulde de kamer zich met een geruststellende warmte.
Florence, haar nieuwsgierigheid was gewekt, vroeg: “Waar woon jij?”
“Help jij de Kerstman met het brengen van kerstcadeautjes?” vroeg Robert met een twinkeling in zijn ogen.
De Kerstfee knikte en legde uit: “Ik waak over de brave jongens en meisjes en zorg ervoor dat ze met Kerstmis cadeautjes krijgen.”
“Oh, ik ben het hele jaar braaf geweest!” riep Edward uit. Nellie, Robert en Florence herhaalden: “Wij ook!”
De Kerstfee grinnikte: “Ja, jullie zijn aardig en vriendelijk geweest. Ik hoorde jullie net zeggen dat jullie kerstwensen ging doen, dus ik kwam binnen om ze te horen.”
Nadat ze hun wensen had gehoord, stemde de Kerstfee ermee in om hun verlangens aan de Kerstman door te geven. Nellie wenste een pop, een theeservies en een gouden ring. Robert en Edward hadden wensen als luchtgeweren, schaatsen, snoep, verhalenboeken, bobsleeën en een horloge.
Florence was echter wat onzeker. “Als ik maar één ding vraag, mag ik dan iets vragen dat veel geld kost?” vroeg ze.
Toen ze vervolgens een rolstoel wenste, was iedereen erg verbaasd. Maar het was voor een ziek meisje, genaamd Bessie, die in de buurt woonde en er dringend een nodig had, maar haar familie kon het niet betalen. “Ik vind het niet erg als ik dit jaar geen cadeautjes krijg als de arme Bessie de rolstoel mag hebben,” legde Florence uit.
Edward noemde haar dom, maar de Kerstfee straalde. “Lief kind, jij hebt het echte kerstgevoel. Jij denkt eerder aan anderen dan aan jezelf. De gelukkigste kinderen zijn degenen die liever geven dan ontvangen. Bessie zal haar rolstoel hebben, en jij zult zeer zeker door de Kerstman herinnerd worden.”
En daarmee verdween de Kerstfee in de nacht en liet een spoor van sterrenlicht achter zich. De kinderen, nu vervuld van hoop en verwachting, wachtten tot de magie van Kerstmis zich zou ontvouwen.
En dus, lieve kinderen, onthoud dat Kerstmis een tijd is van geven en van liefde. Denk aan anderen, wees aardig en laat je hart gevuld zijn met het ware kerstgevoel. Welterusten allemaal en droom maar zoet van een magische kerst!
