Christa was een jong meisje dat op een dag langzaam haar huis uitliep. Ze had in haar droom naar een fee geluisterd en dacht na over wat ze had gezegd over hoe zelfs het jongste en nederigste kind iets kan doen om de wereld een betere plek te maken. Ze vroeg zich af wat zij, zo klein en arm, kon doen.
Terwijl ze hierover nadacht, viel er een veldleeuwerik uit de lucht en landde op het gras in de buurt. De vogel zong terwijl hij wegvloog en Christa dacht aan de fee die had gezegd dat elke dag gevuld moest zijn met vriendelijkheid. Ze vroeg zich af wat ze kon doen om het verschil te maken.
Christa besloot haar gedachten om te zetten in actie en begon door de dorpsstraat te lopen. Ze had een boek in haar hand en een vastberaden blik op haar gezicht. Al snel kwam ze een huilende baby tegen bij de deur van een huisje. De baby was van streek omdat een windmolentje in de buurt van het huisje vast zat en niet wilde bewegen. Christa knielde naast de baby neer en slaagde erin het windmolentje in beweging te zetten, waardoor de baby blij werd en stopte met huilen.
Met een goed gevoel over wat ze had gedaan, vervolgde Christa haar weg. Ze kwam een rozenboom tegen die door de zomerhitte slap en verlept was. Zonder aarzelen rende ze naar een nabijgelegen beek, vulde haar handen met water en gaf de wortels van de boom water. De rozen fleurden op en Christa was blij dat ze kon helpen om de boom en de omliggende bloemen er mooier uit te laten zien.
Ze dacht na over de kracht van kleine acties en liep met een voldaan gevoel weg.
