Een zekere vader had een gezin met Zonen, die altijd en eeuwig onderling ruzie maakten. Geen enkel woord wat hij zei, was ook maar enigszins goed. Dus bedacht hij een heel duidelijk voorbeeld dat hen zou doen inzien dat onenigheid tussen hen tot ongeluk zou leiden.
Op een dag, toen de ruzie veel gewelddadiger was geweest dan normaal en elk van de Zonen nors zat te kniezen, vroeg hij een van hen om hem een bundel stokken te brengen. Toen hij de bundel om de beurt aan elk van zijn Zonen overhandigde, zei hij dat ze moesten proberen het te breken. Maar hoewel iedereen zijn best deed, was niemand daartoe in staat.
De Vader maakte toen de bundel los en gaf de stokken aan zijn Zonen om één voor één te breken. Dit deden ze heel gemakkelijk.
“Mijn Zonen”, zei de Vader, “zien jullie nu niet hoe zeker het is dat als jullie het met elkaar eens zijn en elkaar helpen, het onmogelijk zal zijn voor jullie vijanden om jullie te verwonden? Maar als jullie onderling verdeeld zijn, zal ieder van jullie niet sterker zijn dan een enkele stok in die bundel.
