De muizen hielden eens een bespreking om samen een plan te bedenken om van aartsvijand de kat af te komen. Ze wilden op z’n minst een manier bedenken waarop ze gewaarschuwd zouden worden als de kat eraan kwam, zodat ze genoeg tijd hadden om weg te rennen. Ja, er moest iets gedaan worden, want ze leefden constant in angst voor haar poten. Het was zo erg, dat ze, dag of nacht, amper nog hun holletje uit durfden te komen.
Er werden vele ideeën besproken, maar niets was goed genoeg. Tot op het laatst een hele jonge muis opstond en zei:
‘Ik heb plan dat misschien heel eenvoudig klinkt, maar ik ben er zeker van dat het succesvol wordt. Het enige wat we hoeven te doen, is een bel om de nek van de kat hangen. Als we de bel horen rinkelen dan weten we direct dat onze vijand eraan komt.’
De andere muizen waren blij verrast. Dat ze daar nooit eerder opgekomen waren. Maar te midden van de blijdschap, stond een oude muis op en zei: ‘Het plan van de jonge muis is uitstekend. Maar laat mij één vraag stellen: “Wie gaat de bel om de nek van de kat hangen?”’
